Agonia, tudzież życie

loverine

Evan Wellington 82' New York City

Od kilku lat skutecznie odtrąca od siebie ludzi i nawet w kontaktach z pacjentami zachowuje niezdrową bierność. Co ważniejsze lubi swoją pracę, ponieważ stojąc przy stole operacyjnym nie myśli o niczym innym, po za tym, jakim szwem zakończyć kolejną operację. Poddaje dokładnej analizie wszystko, zanim cokolwiek zrobi. Można powiedzieć, że pod pewnymi względami jest pedantyczny do bólu. Na pewno nie ma to odniesienia co do jego nowego mieszkania, gdzie by dotrzeć do łóżka robi slalom pomiędzy pudłami, których nie rozpakował przez trzy lata swego pobytu w Wietrznym Mieście.

Tak jak potrafi ułożyć sobie doskonale dyżur, nie potrafi poskładać swojego życia. Zawsze śmieje się sam z siebie, że lecząc ludzkie serca, sam nie potrafi wyleczyć swojego. Będąc absolwentem medycyny, doskonale wie, że żadna operacja, czy leczenie nie pomoże na jego przypadłość, więc wciąż szuka czegoś, co zajmie mu wystarczająco dużo czasu, aby uciszyć myśli, stąd dodatkowe dyżury, którymi zapchany jest jego grafik.

Minęły już trzy lata od śmierci jego żony. Niewiele ponad tysiąc dni nie wystarczyło mu by opłakać śmierci Elizabeth, ale wystarczyło by odciąć się od ludzi. Wylew, który odebrał mu ukochaną, pokazał mu jego bezsilność wobec śmierci. Od tamtego felernego popołudnia, które mieli spędzić w Central Parku, nie potrafi poukładać swojego życia prywatnego.

Oferta pracy z Chicago zmusiła go do przeprowadzki i pozostawienia mieszkania pełnego pamiątek po zmarłej żonie, których do teraz nie uprzątnął. Ten wyjazd był mu na rękę, bo mieszkając w miejscu gdzie zewsząd osaczały go rzeczy należące do Ellie, czuł jakby poddawano go torturom. Na jego palcu wciąż można dostrzec obrączkę i choć nie chce, to wciąż zatraca się we wspomnieniach.